Kao prethodnica zlatnog standarda bio je bimetalizam (zlato i srebro), tako da britanska funta koristila zlatni standard, nemačka marka srebrni standard, a francuski franak oba.
U to vreme zvanični paritet između srebra i zlata bio je 16:1, a tržišni 15,5:1, pa se smatralo da je zlato precenjeno, a srebro potcenjeno i češće je pravljen zlatni novac nego srebrni (efekat Geršmanovog zakona).
ZLATNI STANDARD je monetarni sistem u kome jedna novčana jedinica (valuta ili moneta) imaju pokriće u zlatu. Stvaranje zlatnog standarda 1870-ih godina smatra se jednim od najvažnijih događaja u istoriji monetarnog tržišta. Većina zemalja u svetu je između 1870-1905. godine usvojila zlatni standard. Osnovna ideja bila je da država, odnosno nacionalna banka, garantuje konverziju nacionalne valute u zlato i obrnuto.
Nakon Drugog svetskog rata, dogovorima postignutim na Konferenciji u Bretton Woods-u 1944. godine, stupio je na snagu novi (drugi) tzv. „zlatni standard“, po kome su mnoge zemlje vezale kurs nacionalnih valuta za USD. Sjedinjene Američke Države su tada obećale fiksnu cenu zlata od 35 dolara po unci. Tako su sve valute vezane za kurs dolara, automatski dobile fiksnu vrednost u zlatu.
Međutim, napuštanje zlatnog standarda od strane SAD (Richard Nixon, 15.8.1971.), nastaje period nekontrolisanog štampanja novca bez pokrića u zlatu, njegovog obezvređivanja, inflacije i devalvacije.
